ความทรงจำเมื่อมากรุงเทพฯ ครั้งแรก

สายลมที่ปะทะหน้าอยู่ตลอดเวลา จมูกผมได้กลิ่นน้ำมัน และความร้อนอุ่น ๆ จากตัวถังรถมอเตอร์ไซค์ กับเส้นทางอันคดเคี้ยวเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด เดี๋ยวถนนก็โค้งขึ้นแล้วก็ลาดลงต่อเนื่องกันไปเรื่อย ๆ ผมไม่รู้หรอกว่ากำลังอยู่บนเส้นทางใด มาจากไหน แล้วจะไปที่แห่งใด เพียงแต่จำได้ว่าถูกอุ้มขึ้นมาไว้บนตัวถังโดยบุรุษที่กำยำและแข็งแกร่ง...คุณพ่อของผมเอง

ช่างเป็นเส้นทางที่ยาวนานกับทิวทัศน์ที่ไกลโพ้น เห็นแต่ทิวเขาและต้นไม้ จนบัดนี้การเดินทางครั้งนั้นก็ยังอยู่ในความทรงจำ แม้จะผ่านมาราว 40 กว่าปี นี่คือหนึ่งในความทรงจำอันเลือนลางของเด็กคนหนึ่งที่การเดินทางของชีวิตเพิ่งจะเริ่มต้น เป็นความทรงจำที่ขาด ๆ หาย ๆ นึกได้ถึงภาพตลาดที่มีคนพลุกพล่าน อากาศร้อน ภาพตัดมาอีกเหตุการณ์หนึ่ง คุณพ่อก็พาผมเดินข้ามสะพานขาว ๆ ข้าง ๆ หัวลำโพงเสียแล้ว ทำไมผมจำได้ก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะจากนั้นมา ผมก็ต้องเดินผ่านสะพานนี้อีกหลายครั้งจนโต ต่อมารู้ชื่อว่านั่นคือสะพานเจริญสวัสดิ์ที่พาดข้ามคลองผดุงกรุงเกษม ความทรงจำเกี่ยวกับคุณพ่อนั้นมีสถานีรถไฟหัวลำโพงเข้ามาเกี่ยวข้องตั้งแต่วัยเยาว์ วัยรุ่น วัยทำงาน เพราะคุณพ่อรับราชการเป็นนายช่างโยธา จึงย้ายไปทำงานตามจังหวัดต่าง ๆ ส่วนตัวผมนั้นภาพในความทรงจำที่เริ่มจะพอจำความได้ก็อยู่ประจำบ้านซุ่นเฮง ณ วงเวียน22 ถนนมิตรพันธ์ กรุงเทพฯ มาตั้งแต่เด็กแล้ว เรื่องราวจึงเริ่มต้นขึ้นอย่างพร่าเลือนแล้วค่อย ๆ ชัดเจนขึ้น เพราะการเติบโตและเริ่มรู้ความของเด็กคนหนึ่ง