ย่าของผมเริ่มเรียนรู้บทสวดมนต์จีนได้อย่างไร

This Photo was taken by Supanut Arunoprayote

ย่าของผมเริ่มสวดมนต์จีนเป็นโดยเริ่มจากการเรียนรู้บทที่มีชื่อว่า โผวหมึ่งปิ้ง หรือ โผวมุนพิน มีสหายธรรมที่ตงอั้วมาสอนให้วันละหน้า หลังจากการทำงานเสร็จแล้วในแต่ละวัน ย่าก็แบ่งเวลาไปเรียนรู้จนสวดคล่อง จากที่ไม่เคยเรียนภาษาจีนก็รู้จักว่าตัวนี้ตัวนั้นอ่านว่าอะไร และสามารถเปิดหนังสือสวดมนต์เล่มหนา ๆ อ่านได้เป็นเล่ม ๆ ขนาดเวลาผ่านมานานแล้ว เมื่อย่าอายุได้ 80 กว่า ๆ ยังสวดบทไต่ปุยจิ่วได้ไม่ตกหล่นเลย สมัยผมเป็นเด็กก็จะเห็นย่าไปที่ตงฮั้วสวดมนต์อยู่เป็นประจำ รวมถึงการออกไปสวดมนต์ในพิธีงานศพด้วย ตอนโตผมถึงรู้ว่าที่ตงฮั้วจะมีกิจกรรมออกไปสวดมนต์เป็นหมู่คณะให้กับสมาชิกและญาติสมาชิกที่จากไป รวมถึงมีงานบรรยายธรรมะในแต่ละโอกาสสำคัญทางศาสนาด้วย เช่น ออนีท่อฮุกเซี้ยตั่ง (วันคล้ายวันเกิดของพระอมิตาภะ) เสกเกียมอนีฮุกเซี้ยตั่ง (วันคล้ายวันเกิดพระศรีศากยมุนี องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า) เอียะซื้อฮุกเซี้ยตั่ง (วันคล้ายวันเกิดพระไภศัชยคุรุพุทธเจ้า) เป็นต้น

ความทรงจำเมื่อมากรุงเทพฯ ครั้งแรก

สายลมที่ปะทะหน้าอยู่ตลอดเวลา จมูกผมได้กลิ่นน้ำมัน และความร้อนอุ่น ๆ จากตัวถังรถมอเตอร์ไซค์ กับเส้นทางอันคดเคี้ยวเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด เดี๋ยวถนนก็โค้งขึ้นแล้วก็ลาดลงต่อเนื่องกันไปเรื่อย ๆ ผมไม่รู้หรอกว่ากำลังอยู่บนเส้นทางใด มาจากไหน แล้วจะไปที่แห่งใด เพียงแต่จำได้ว่าถูกอุ้มขึ้นมาไว้บนตัวถังโดยบุรุษที่กำยำและแข็งแกร่ง...คุณพ่อของผมเอง

บทนำ

เชื่อว่าหลายคนคงมีสักครั้งหนึ่งในความคิดว่าอยากเขียนเรื่องราวของตนเองหรือครอบครัว หรือความทรงจำให้ออกมาในรูปแบบของหนังสือ อัตชีวประวัติ หรือนิยาย แต่อาจจะไม่ได้เรียงตอนหรือมีพลอตเรื่อง เป็นแบบคิดเรื่องไหนอยากเขียนเรื่องอะไรก็จะเขียนก่อน ผมก็คือคนหนึ่งที่คิดแบบนั้น แล้วผมก็พอจะมีความถนัดทางการพิมพ์การเรียบเรียงความคิดออกมาเป็นตัวหนังสือเสียด้วยแม้จะไม่ใช่นักเขียนหรือนักแต่งนิยายมืออาชีพก็ตาม